Vijftig jaar Earring wordt dit jaar gevierd met het nieuwe album Tits 'n Ass en een nieuwe tour. Nederlandse fans werden op 10 mei al getrakteerd op een voorproefje tijdens de CD presentatie in Paradiso. Het concert startte om 20.45 uur, want de heren Earring waren eerder op de avond nog te gast bij DWDD. Het is dan ook hot news: het eerste nieuwe album in negen jaar.

Een CD presentatie wordt altijd ingeleid door een BN'er. Bij deze gelegenheid was PvdA coryfee Ronald Plasterk opgetrommeld. Tja, het is per slot van rekening verkiezingstijd en de voormalige kunstpaus uit het kabinet Balkenende II mocht op het podium de eerste exemplaren uitreiken aan de Earring zelf. Paradiso was tot aan de nok gevuld, Radio 2 had de release gepromoot waarbij kaarten waren verloot. Onder de gelukkigen uiteraard ook vele die-hard fans die geen kans onbenut lieten om Plasterks gestuntel te corrigeren. Er volgde eerst een korte documentaire over de totstandkoming van Tits 'n Ass. Geen halve maatregelen: voor het nieuwe album werd Chris Kimsey aangetrokken, die in de jaren '80 de productie van enkele Stones albums (o.a. Steel Wheels) voor zijn rekening nam. Alle nummers op Tits 'n Ass zijn van de hand van de Earring zelf. Special guest op het album is gitarist Frank Carillo, die eerder samenwerkte met George Kooymans op hun gezamenlijke On Location project. Helaas ontbrak Carillo bij de CD presentatie.

Het concert in Paradiso was een gelikte mix van oud en nieuw. De Earring trapte af met een puike versie van Twilight Zone en Barry Hay haastte zich te vermelden dat naast de nummers van het nieuwe album ook oude successen ten gehore zouden worden gebracht, waarbij natuurlijk Radar Love niet mocht ontbreken. Het nieuwe album is strak, goed gespeeld en afwisselend. Opvallend goed klinkt de stem van Hay, de tijd schijnt te hebben stilgestaan! Meestampers als Identical en Still Got The Keys To My Old Cadillac hebben geen eeuwigheidswaarde, maar zullen gegarandeerd alle zalen platspelen. Verrassend is Acrobats and Clowns, waarbij de Hammond B3 van Jan Rooymans vroegere Earring tijden doet herleven. This Love is een ballad, een niemendalletje. Dat kan niet gezegd worden van Stratosphere, een echte Earring rocksong, absoluut met hitpotentieel, misschien wel het hoogtepunt op dit album.

Op het hoofdpodium was het bij de eerste bands (Youngblood, Newton & Undefined) nog vrij rustig, maar vanaf The Opposites begon de festivaltent al aardig vol te lopen. Het bezoekersaantal bleef de volgende uren enorm stijgen en dat had ook z'n invloed op de sfeer op en voor het podium. Tijdens het concert van Dog Eat Dog werd net zoals in hun Nineties-hoogdagen gesprongen en luidkeels meegezongen, nadien bracht Letz Zeppelin ons terug naar de pure onversneden rock 'n roll van hun helden, prachtig gebracht waarmee ze bewezen aan de top te staan van de tributebands. En dan moesten de hoogtepunten nog komen... Ondertussen was de mensenmassa uitgegroeid tot een paar tientallen meters uit de grote festivaltent, ikzelf moest ook al zien waar ik ging staan om nog alles te kunnen zien. The Scabs & Golden Earring, 2 vaandeldragers van de Rock uit de Lage Landen, brachten elk een show die bol stond van de hoogtepunten, hits à volonté en dat wordt erg gewaardeerd door het Boerenrock-publiek. De passage van deze 2 "oude bands" kunnen zonder enige twijfel de hoogtepunten van onze 23ste editie genoemd worden.

Het eerste nummer, de rocker Identical, zet de toon. Fel gitaarwerk van George Kooymans, goede zang van Barry Hay en de perfecte basis die neergelegd wordt door bassist Rinus Gerritsen en drummer Cesar Zuiderwijk. Er volgt al snel meer recent werk, zoals Still Got The Keys To My First Cadillac en Flowers In The Mud. Dat laatste liedje vormt de enige dip in de set. Het is te lichtvoetig om zich staande te houden tussen het geweld van Twilight Zone en Mission Impossible. Opeens is het even heel druk bij de bar.

Saxofonist Bertus Borgers, die als sessiekracht op menig album van de Golden Earring meespeelt, tettert lekker mee op Mission Impossible. Zoals hij dat ook doet bij het uitgelaten The Devil Made Me Do It en de toegiften She Flies On Strange Wings en Holy Holy Life. Natuurlijk zijn het Twilight Zone, When The Lady Smiles en het onverslijtbare Radar Love die in de zaal voor de meeste beroering zorgen. Dat laatste nummer is sinds het geschreven werd in 1973 bij elk optreden gespeeld. Het is verbazend om te zien hoe bevlogen de Golden Earring het nog altijd neerzet. Vooral de manier waarop George Kooymans het met scheurend gitaarwerk naar een climax sleurt, blijft enorm effectief. Het nummer is traditioneel het vehikel voor andere hoogtepunten van een echte Earring-show, de solo's van Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk. De bassist beent over het podium, terwijl hij zijn twee-halzige monster te lijf gaat. Het is nog altijd een mooi beeld.

Het publiek in de HMH bestaat uit trouwe hardcore fans ("vraag maar aan de eerste twee rijen vooraan" aldus Hay), vriendengroepen, Haegse gabbuhs tot aan gezinnen waarvan de ouders als afsluiting van de opvoeding toch nog even Neerlands Rock-iconen aan hun kinderen willen meegeven. De fan-base bestaat dan ook uit verschillende leeftijd categorieen. En daar is in de beleving rekening mee gehouden met bijv.: Another 45 Miles (1969), Radar Love (1973), Long Blond Animal (1980), Johnny Make Believe (1995) en uiteraard de nieuwe songs uit 2012. De Golden Earring zijn dan ook al jaren een Instituut in de nederlandse rockscene of ze dat nou leuk vinden of niet. De keerzijde daarvan is dat ze een gegeven zijn geworden, bijna een commodity. Dat merk ik ook als rock-fotograaf: waar de maandag ervoor nog zo'n 15 collega′s in de fotopit van de Ziggodome stonden om de nu trendy Black Keys op de plaat vast te leggen, waren afgelopen vrijdagavond ´slechts´ vier fotografen actief voor de barriers bij de Earring. En dat is onterecht, maar om daar achter te komen moet je de Earring-beleving wel een keer zelf hebben meegemaakt.

Ruim twee uur duurt het muziekfeest in de HMH, wat zich laat kenschetsen als "rock zonder spatsies". De nummers worden veelal lang uitgesponnen -ingekaderd in het rythme van Gerritsen en Zuiderwijk- met solo′s van Kooymans en -niet te vergeten- Bertus Borgers op saxofoon. Cesar Zuiderwijk en Rinus Gerritsen mogen zelf los gaan in het aloude Radar Love, de afsluiter van de avond (voor de toegiften). Bertus Borgers geeft, samen met toetsenist Jan Rooymans, de Earring sound net dat beetje extra. Borgers′ solo′s zijn een mooie -soms zelfs gevoelige- aanvulling op enerzijds de zang van Hay en de gitaarsolo′s van Kooymans.