Ok, na ellenlang voor een dichte deur te hebben gewacht, konden we naar binnen. Snel de jas wegbrengen en een paar consumptiebonnen kopen en dan schnell naar het podium. Ondertussen even vluchtig de merchandising stand bekijken en alvast een selectie maken van wat mogelijk mee gaat op weg naar huis. Volgens de peer van merchandising is het mogelijk om na het concert nog even wat te laten signeren. Na wat wachten en wat consumpties, kwam eerst de support-act: Bohdi. Een leuk klinkend iets wat bestaat uit alle geluiden van in de afgelopen 3 jaar aan 'populair-alternatief-gitaar-top 40' in 1 band. Desalniettemin een leuke opwarmer.

Hierna moesten de snoeren en versterkertjes plaats maken voor de apparatuur van de 'Grote Jongens'. Ondertussen weer even wat consumpties. Dan gaat het zaallicht uit komen de heren één voor één het podium op. Barry Hay als laatste vanzelf. De spits wordt afgebeten met 'Miles Away from Nowhere', van de ergerlijke serie: De Bus. Zonder pauze volgt I Do Rock 'N Roll, een nummer dat in de jaren '80 als single is uitgekomen en pas in 2000 eindelijk op een album is geplaatst (The Devil Made Us Do It) Na Another 45 Miles, legt Barry uit dat die dag daarvoor de 'try out' was voor de elektrische show, wij hebben de échte eerste. De 'Bonte Wever' grenst aan een enorm caravan- en campercomplex (opslag ? verkoop ? verhuur ?) "Als je daar dan in zo'n ding zit en je bent claustrofobisch dan kan je dus echt geen kant op he. Zijn hier ook mensen met zo'n ding daar ?" -- en handjevol begint te juichen -- "Nou, good luck motherfucker !" Na deze geruststellende woorden van Barry gaat de show verder met 'Yes We're On Fire', het nummer voor onze atleten voor de afgelopen zomerspelen. De aandacht van het publiek zakt even wat naar beneden bij de relatief onbekende nummers 'Future' en 'Liquid Soul', om naar ongekende hoogten te gaan bij het daarop volgende nummers: 'When the Lady Smiles' en 'Long Blond Animal'. Hierna komt weer een onbekende: 'Making Love to Yourself' en daarna de grote verrassing. I've Just Lost Somebody', een nummer uit de tijd dat Frans Krassenburg nog de zanger was en Jaap Eggermont de drummer, 1967 ?? Eppo ???? Het nummer 'Going to the Run' werd opgedragen aan Chris Gotte, die net als Ed (voor wie het nummer oorspronkelijk geschreven was) bij een motorongeluk om het leven is gekomen. 'Paradise In Distress' , Twilight Zone, 'Jangalene' loopt uit op een drumsolo van Cesar, waarbij de stokken het podium verlaten. Staand op zijn dubbele bass-kick slaat hij met zijn vingertoppen nog even op een paar bekkens en de rest komt het podium op, om 'Slow Down' te spelen.

Hierop volgt er een niet te volgen bassolo van Rinus, die uitloopt in een prachtige uitvoering van 'Radar Love', met een watervlugge gitaarsolo van George natuurlijk. Tijdens het slotakkoord van Radar Love krijgt Barry een dwarsfluit in z'n handen, dit om het nummer 'Back Home' (hun tweede nr. 1 hit), zo authentiek mogelijk te doen laten herleven. Hierna verlaten de heren voldaan het podium. Onder het gejoel van 'We Want More', wordt 'Johnny Make Believe' ter ere van oom John van Barry als encore gespeeld. Hierna nog geen 'you know we love you'-kreet, dus er zit nog wat aan te komen. En jawel, daar komen ze om ons nog een keer de longen uit het lijf te laten zingen: 'The Devil Made Me Do It'. Hierna het traditionele 'YOU KNOW WE LOVE YOU' en na en nadat de heren het podium hebben verlaten, gaat het zaallicht aan en komt weer dezelfde wacht-muziek als even daarvoor weer zachtjes aan, het is nu echt over.